اشعار

به دریـا رسـیـدم پس از جـستـجـوها            بــه دریـــای پــهــنـــاور آرزوهــــا

به دریای محضی که این خاک سوزان            گــرفــتــه از امـــواج او  آبـــروهــا

سـلام ای کـه لـطـف کـریـمـانـهٔ تـو            کشانده دلم را به این سمت و سـوها

سـلام ای که گـشـته شب بـارگـاهت            بـه لــطـف نـگـاهـت شـب آرزوهــا

شراب طهور است و تسنیم نور است            که در این حـرم می‌چکـد از سبـوها

چه شعری چه شوری چه عطری چه نوری            به جانم بتـابـان از این رنگ و بوها

هـیاهـوی اشـک است و آه و تـبـسـم            مرا غوطه‌ور کن در این های و هوها

بـه مـدح تـو گـفــتـنـد و گـفـتـیـم امـا            تو هـسـتی فـراتر از این گـفـتگـوها

که موسی بن جعفر به وصف تو فرمود:            فـــداهــا ابــوهــا فـــداهــا ابـــوهـــا

به شـوق مـدیـنـه به ایـنـجـا رسـیـدم            به زهـرا رسـیدم پـس از جـستجوها

قـلـم دسـتِ دل داد لـطـف رضـا            کـه بـنـویـسـد از ٱســوۀ هـل أتـا

همان که حریمش حریم خداست            هـمان که مدیحـش ثنای ولاست

همان آشنایی که جان‌پرور است            که او پـارۀ جان پیـغـمـبـر است

همان که مقامات و شأنش جلی است            هم از نسل زهرا و نسل علی است

هـمـان مـاه بـانـو که تـا خـاتـمـه            گـرفـته است هـمـنـامیِ فـاطـمـه

همان بانویی که جـلـیله است او            ز فرط کرامت، کـریمه است او

همان دخت موسی بن جعفر که اوست            معرِّف به دشمن، معرِّف به دوست

هـمـان بـانـوی آسـمــانِ عـفـاف             که باشد به گِردش ملَک در طواف

به عـصمت ز نزد پـدر منتصب            که معـصومه بگرفت از او لقب

ز پـیـغــمـبــرِ خـاتـم الانــبــیــاء            و تـا مـهــدیِ خــاتـم الاوصـیـاء

به شأن و مقامش سخن رانده‌اند            همه خاکِ قم را حـرم خوانده‌اند

دل فــاطـمـه شــاد فــرمــوده‌انـد            بـدیـنـگـونـه إنـشـاد فـرمـوده‌انـد

هر آنکس که او را زیارت کـند            بـه جـنّـت بـنـای عـمـارت کـنـد

مـجـو قـبـر زهـرای مظلومه را            زیـارت نـمـا قـبـر معـصومه را

اگر چه که بر فاطمه دختر است            ولی بارگاهش چنان مـادر است

حریمی که خود ذاکر فاطمه‌است            یقـین زائرش، زائر فـاطمه‌است

اگر عـلـم خـواهـی بـیـا گِـرد او            هـمـه عـالـمــانـنــد شــاگــرد او

مراجـع به شاگـردی‌اش مـفـتخر            أعـاظـم به درگــاه او مـفــتــقــر

مگر کیست این بانوی بی نظیر            روایــتـگــر روز خــمِّ غـــدیــر

به عـلـم و فـقـاهـت نـظـیـر امام            در ایــام غـیـبـت سـفــیــر امــام

احادیث او بسکه روشنگر است            کلامش چنان خـطبۀ کوثر است

چو زهـرای مـرضیّه گـفـتار او            ولایـتــمــداری سـت رفـتــار او

دفـاع آنـچـنـان از امـامـت کــنـد            که در احـتـجـاجـش قـیـامت کند

قـیـامش چـنان سدِّ راه عـدوست            اگر هست همتا به زینب هم اوست

به هـجـرت کند در زمانی قـیـام            که دارد به کـف دست خـطِّ امام

نـه پـروا ز اقــدام دشــمـن کـنـد            نه خوفی از این ترک میهن کند

نـمـود انــقـلابـش طــنـیـنـی بـپـا            کـه إحـیـا شـده یـاد و نـام رضـا

قـیـامی که اسـلام را زنـده کـرد            و دین خـدا را چـه پـایـنـده کـرد

قـیـامی که گُـل کـرد اسـلامِ ناب            شـد اقــدام او الـگــوی انـقــلاب

هـمـین انـقـلابی که مـا کـرده‌ایم            بـه یُـمـن قـیـامـش بـپـا کـرده‌ایـم

قـیـامـی که بـاشـد ولایت اسـاس            و امروز دشمن از آن در هراس

قـیامی که ما را بـخـوانـد هـنوز            و عـاشـق بـپـایـش بـمـاند هـنوز

قـیـامی که از کـربلا شد شروع            که از جوی خون خدا شد شروع

و امــروز تـا ســوریـه تـا یـمـن            بــریــزنـد خــون مــرا أهـرمـن

قیامی که با خطِّ خون، سرگرفت            ز معـصومه هجده برادر گرفت

ولی خـیـمـۀ او که غـارت نـشـد            کـسـی مـیـزبــان اســارت نـشـد

نشد پیش چشمش، امامش شهـید            نـگـفـتـنـد رأس رضـا را بــریـد

نگفـتند خنحر به حـنجر نشـست            نگـفـتـنـد بر سـینه کافـر نشـست

نــدیــدنــد زیــر سُـــمّ اســبــهــا            تـنِ پـاک مــولای خـود را رهـا

نبردند یک گـوشـواری ز گوش            نیامد ز گـودال، خـونی بـجـوش

نـدیـدنـد بر نـیـزه رأسـی عـیـان            نکـرده چـهـل منـزل آه و فـغـان

نـگـردیـد ایـن شـاهـزاده، اسـیـر            نگـشته به شهر قـم اصلاً حـقـیر

نـرفـتـه بدست کـسی مـعـجـرش            نـیـفــتــاده در آتــشـی چــادرش

تـو ای بـانـوی بـانـوان بـهـشـت            ندیدی چو زینب چنین سرنوشت

نـه گــودال دیـدی، نـه شــام بـلا            نـه دروازۀ کــوفـه، نـه کــربـلا

بـمـیــرم ز تـاب و تـب فـاطـمـه            امـــان از دل زیـنـب فــاطــمــه

لطفِ بی‌حـدّ تو در بند کـشد انسان را            پَـر و بـالی بدهـد هر نَفَـست ایـمان را
بانـویی! محـتـرمه، عالـمه و با هـیـبت            سر به تعـظیم کـشاندی همۀ نِسوان را

دخترِ حضرتِ موسی، هنرت موسایی            سـر و سامان بـدهی آدمِ بی‌سـامـان را
ابرِ رحمت شده‌ای بر همگان می‌باری            بارش‌ات کرده پریـشان، اثرِ باران را
شهـرِ قُـــم را حـرم الله نـمـودی بـانـو            تا تـجّـسّم بکـنی یکِ حـرمِ پـنـهـان را

«عصمت اللهِ جهانی به نظر دریایی»
«شک‌ ندارم گهرِ ناب، خودِ زهرایی«

خواهرِ حضرت سلطان، نظرت بخشیدن            ای کریـمه کرمی کن کـرمت بخشیدن
مثـلِ یک سائـل افـتاده ز پـا، دلگـیـرم            گفته‌اند هست فـقط در گذرت بخشیدن
«خیر» معنا بشود در حرمت بی‌بی جان            کـامِ ما را بـکـند مثلِ شکـر بخـشـیدن
بخششی کن که شوم جَلدِ شما بی‌وقـفه            می‌رهـاند دلِ من را ز خطر بخـشیدن
در پـنـاهِ تـو به هـر جا برسـم می‌دانی            سـایـه انـداز بود سـایـۀ سر بـخـشـیدن

«ای سلامِ همۀ شهر به تو معصومه»
«ناز دارد همۀ دهر به تو معصومه»

ای کـریـمـه کـرمت پـهـنـۀ دریـا باشد            شأنِ والای تو چون مـریمِ عـذرا باشد
تو امـان نـامه دهی با نگهـت بر سائل            مَثَـلِ کـار تو چون شاخـۀ طـوبـا باشد
حرمی ساخته‌ای در دلِ ما بی‌بی جان            حـرمت ملـجـأ هر عـاشـقِ تـنهـا باشد
مـادرانـه به هـمـه لطـفِ مـداوم داری            خـوی تـو آیـنـۀ حـضرت زهـرا بـاشد
زینبِ دوّمی و خـواهـر سلطان هستی            وجَـنـاتـت مَـثَــلِ زیـنـبِ کـبــرا بـاشـد

نـامِ زیـبای تو را مـستـمـراً می‌خـوانم

شـهـر قُــم را حــرمِ آل عـبـا مـی‌دانـم

الـســلام عـلـیـک یــا بـانــو            بـپـذیـر این سـلام مـا بـانــو

دیـدن گـنـبـد پُـر از مـهـرت            می‌دهـد بـر دلـم صـفـا بانـو

هر زمان که بهشت میلم بود            بـروم جـز حـرم کجـا بانو؟

آب خضر و حیات جاویدان            در کـویـر قـمـی شـمـا بانـو

نه فـقـط جان من به قربانت            هـمـۀ بـچـه هـای مـا بــانــو

پـای تو آنقـدر بریـزم اشک            تا ز دسـتم شـوی رضا بانو

به جـواد الائـمّــه و پــدرت            قـسـمـت می‌دهـم تو را بانو

کار من را درست کـن جان            خودت و حضرت رضا بانو

در حریمت چـقدر می‌چسبد            روضـۀ شـاه کــربــلا بـانـو

عـمّه جان شما چه می‌بـیـنـد            شـور محـشر شده به پا بانو

آه از این روضه خوان چه میخواند            رفـته سـرها به نیـزه‌ها بانو

به حـریـمت رسیده‌ام مـددی            از هـمه دل بـریـده‌ام مـددی

بانـو هـمیشه خـیـر شـما می‌رسد به ما            از تو چـقـدر بوی رضا می‌رسد به ما

شاعـر شـدم که دعـبـل دربـارتان شوم            هرچه نمی‌رسد، که عبا می‌رسد به ما

این شـور هـیـئـتی جـوانـان شهـرمـان            از آب شـور شهـر شـما می‌رسد به ما

وقتی مزار حضرت زهرا مزار توست            بوی بهـشت هم زِ دو جا می‌رسد به ما

از لـطـف بـیـکـرانـۀ تو جـمـکـرانی‌ام            از هرسه شنبه حس دعا می‌رسد به ما

بانو جـواب پرسـش من را خودت بده            آیـا بـرات کـرب وبـلا مـی‌رسد به مـا

تا که در صحن و سرای تو قدم برداشتم            باز عـاشق تر شدم کاغـذ قـلـم برداشتم

آمـدم عـاشـق شـدم مثل کـبوترهای تو            چون کنار دانه اینجا عشق هم برداشتم

در حریمت هستم و انگـار پیش مادرم            من فقط بوده همین از این حرم برداشتم

نـذر کردم توشه‌ام باشد دم یـوم الورود            تـربـتی که بارها از این عـلـم برداشتم

باید اینجا عشق را آموخت ورنه پیش از این            من کلاه عـاشقی را از سـرم برداشـتم

چـشم های خـسته‌ام انگـار شیـداتر شده            هرچه اینجا بیشتر از این کرم برداشتم

هرچه بر میدارم از این سفره میبینم هنوز            حیف عـمرم رفته و انگار کم برداشتم

سایۀ بالاسـرم دست از گدایت بر ندار            دست از دنـیا به اسـم تو قـسم برداشتم

غـربتت را دیدم و یـاد غـریبیِ حـسین            بین این میخانه یک پیمانه غم برداشتم

دارد مسیـح مـا می‌آیـد دیگـر از راه            پس خیر می‌بـیند گدا سرتا سر از راه

ما قـبلۀ خود را گرفـتـیم آخـر از راه            دست نـیاز از مـا و نـاز دلبـر از راه

از شوق لبـریز است چشم جاده حتی

از خانه بیرون ریخت هر دلداده حتی

این دختر زهرا که نه! زهراست اصلا            در صبر عـین زینب کبراست اصلا

بین کریمان شُهـره در دنیاست اصلا            جان علی موسی الرضای ماست اصلا

ساکن شده اینجا! که چون باران ببارد

در شـوره‌زار شهـر قـم گـنـدم بکارد

در محـمـلـش امـنـیـتـی بـسـیـار دارد            انـدازۀ یـک شـهـر خـدمـتـکـار دارد

هـــم نــاقــه‌ای آرام و بــی‌آزار دارد            هم اینکه راهی راحت و هموار دارد

اهل محل نه بد دهـن نه لات هـستـند

تا چند خانه دور و بر سادات هـستند

چشمی به ناموس خدا هرگز نخورده            بر چـادر او جـای پا هرگز نخـورده

سیلی به رویش بی‌هوا هرگز نخورده            آسیـبی از شـلاق ها هـرگز نـخـورده

امن است راهش بی‌برو برگرد اینجا

سر را به زیر انداخـته هر مرد اینجا

دسـتی سـوی مـعـصـومـۀ طـه نـیامد            پیـش نـگـاهـش خـیـزران بـالا نـیامد

تا کـاخ بـالأجـبـار و با دعـوا نـیـامـد            پـای پـیـاده یـک قــدم حــتـی نـیـامـد

هر چند بی‌بی روزه بود اما غـذا بود

در هر شـرایط احـترام او به جـا بود

مژده دهید باغ را، چون برکات می‌رسد           این یَم و شوره‌زار را، قند و نبات می‌رسد

قصدش اگرچه قم نبود، دست قضا ببین عجب!           حضرت معصومه به قم، قبلِ وفات می‌رسد

کشتیِ نـوح آمده، بر روی ناقه جلـوه‌گر           این خبر از سَما رسید، راهِ نجات می‌رسد

حُسنِ تمامِ اهلبیت، منبع جـود و معرفت           هم بـرکـات آمـده، هم حـسـنات می‌رسد

بر دل عـاشـقان بَسی، از نفسِ مقدسـش           با قدمِ مبارکـش، شـور و نشاط می‌رسد

بوی مدینه می‌وَزَد، از سرِ جاده بر مشام           جاده شده معـطرش، تا نـفحات می‌رسد

سجده كنید جـنیّان، همچـو ملائكه بر او           وقت رسیدنش به قم، وقتِ صلاة می‌رسد

تشنۀ معرفت اگر، تشنه هنوز مانده است           بر لب خشک او بگو، آب حیات می‌رسد

بانوی قم کریمه است، مثلِ برادرش رضا           بر سر زائران خود، حینِ ممات می‌رسد

از طرف رضا بُوَد، به دستِ خواهرش اگر           برای کـربلا به ما، برگِ برات می‌رسد

او نرسیده بر رضا، پس نَشود چُنین دگر           حالْ بِدان که زائرش، بر عتبات می‌رسد

مژده به جمکران دهید، از حرمِ کریمه‌اش           غُصه مَخور که مهدی آن، جلوۀ ذات می‌رسد

مُنـتـقـمِ فـاطمه و..، مُنتـقـمِ خـونِ حسین           تِکیه به کعبه میزند، با صلوات می‌رسد

نزد کریمه ملتمس، با ادب و تکیده باش           از دل و جان قبول کن، هر چه برات می‌رسد

خدا پوشانده بر آن قد و بالا رخت ایمان را            پدر خوانده ست در او آیه آیه شرح قرآن را

چه لطفی سایه اش افتاده یارب برسر این شهر            که غم لبریز شادی می‌کند حال پریشان را

ندارم غیر باران محبّت پیشکش چیزی            خداوندا مگیر از من چراغ چشم گریان را

به صحنش عقل من از کوچۀ زنجیر برگشته            گواه آورده در درگاه او چاک گریبان را

به جا مانده ست شعله جای دل در سینه از شوقش            فـرسـتادم به جای نامه، مد آهِ سوزان را

به جایی که قدم بگذارد آن بانوی پاکی ها            کرم در لحظه خالی می‌کند از شرم میدان را

هزاران بار حل کردند زائرهای گریانش            در این آیینه کاری روضۀ شاه خراسان را

آمدی و حق بده چشمان ما حیران شود           مقدم زهرایی تو خوب گـل باران شود

یا خلیله آمدی در حیرت این دشت داغ           تا کـویر تـشـنۀ قـم خـانۀ رضوان شود

تاهمیشه معجزه با چشم هایت ممکن است           باید انسان با نگـاه لطـفـتان انـسان شود

مطمئناً هرکسی چشمش به ایوان تو خورد           دردهای بی‌دوایش یک به یک درمان شود

خوشبحال شاعری که با شما همسایه است           خط به خط اشعار او شیرین تر از سوهان شود

باید از قم قلب خود را راهی مشهد کند           عاشقی که قصد کرده زائر سلطان شود

لطف کردی بانوی رحمت که از شب تا سحر           خـاکـبوس مـقـدم تو خـطّـۀ ایـران شود

یا کریمه محضر تو عرض حاجت می‌کنم           با همین عرض ادب دارم عبادت می‌کنم

ای دل مددی که دلبر اینجاست            دل در بَر یار و یاور اینجاست

ما را به بهـشت حاجـتـی نیست            جنات و نعیم و کـوثر اینجاست

قـم شهر قـیام و شهر عـلم است            بر آل رسـول سـنگـر اینجاست

یـا فـاطـمـه اشـفـعـی لـنـا گـوی            ای شیعه شفیع محشر اینجاست

فــرمـود امــامِ صــادق الـقــول            مـا را حـرم مـطهـر ایـنجـاست

مـکـه حــرم الله اسـت و گـویـد            بیت اُمّ قـراست، مادر اینجاست

ایـن اسـت مــدیـنـه را تــفـاخـر            گـویـد حـرم پـیـمـبـر اینجـاست

پـیـچــیـده در آســمــان کــوفــه            صوتی که حریم حیدر اینجاست

بـا مـکــه و کــوفـه و مــدیــنـه            در مجد و شرف برابر اینجاست

گر فاطمه را مـزار مخـفی ست            او را حــرم مـنـوّر ایـنـجـاسـت

هــر چــار ائـــمّــۀ بــقــیــع را            محراب و حدیث و منبر اینجاست

از قــول امـــام در شـگــفـــتــم            فـرمـود مـقـام اکـبـر ایـنجـاست

فـرمود که عُـشّ آل طاهـاست*            فـرمود بهـشت را در اینجاست

بـابـی ز بـهـشـت داری ای قــم            باغی پرِ گـل، معـطر اینجاست

شخصیت منحصر به فرد است            دُرّی که ز آل اطـهـر اینجاست

مـعـصـومـۀ فـاطــمـی سـجــیّـه            مدفون چو عتیقه گوهر اینجاست

از بــرکـت دولـت کـــریـــمـــه            الـطـاف خـدای داور اینجـاست

گـر عــاشـق بــاقــر الـعـلـومـی            کـانـون عـلـوم بـرتـر اینجاست

دنــبــال امـــام صــادقــی گـــر            آثـار قـدوم جـعـفـر ایـنـجـاسـت

طــلّاب جـــوان ز کــل عــالــم            در حوزه محصل اندر اینجاست

نـازد به دو کـون مُـلـک ایـران            دو شهر ستـوده منظر اینجاست

یک جان و دو تن، قم و خراسان            دو قـبـله نـمای کشور اینجاست

یک فاطمه نام و یک عـلی نام            یک خواهر و یک برادر اینجاست

مـا را ز مهـیـب خود مـتـرسان            ای خصم، قوای حیدر اینجاست

شهری که امام از او به پا خواست            این جاست، شمیم دلبر اینجاست

کـــرده درِ انــقــلاب را بــــاز            شهری که نمود محشر اینجاست

شـهـر ‌شـهـدا و شـهـر غـیـرت            عـمّـار بـصیـر پـرور اینجاست

« دخـتـری از اهـل بـیت آفـتـاب»            دخـتــر لــبــخــنـدهـای مـسـتـجـاب

از تـــبــــار لا فـــتــی الا عـــلـــی            وارث « من عـنـده عـلـم الکـتـاب»

نـور نــور نــور نــور نــور نــور            نـاب نــاب نــاب نــاب نــاب نــاب

ناب یعنی خالص و پـاک و طهـور            سـورۀ کـوثـر، شراب انـدر شراب

نور یعنی خـواهر شمس الشـمـوس            بوی گل را از که جوئـیم از گلاب

دختر « والکاظمین الغـیظ» اوست            « آفــتــاب آمــد دلــیــل آفــتــاب»

ای دل مــن در پـــنــاه کـــوی تــو            مـثـل بـال کـفـتـران بـی‌اضـطـراب

مـریـمـا از نـزد جـبـرائـیل، عـشق            هــاجـرا از بـهـر اسـمــاعـیـل، آب

مـهـربــان بــاران تــنـد بـی‌دریــغ!            بـی‌کـران آئــیــنـۀ پُــر آب و تــاب

هم به جان خـسـتـۀ زینب، ببـخـش            هـم بـه نــام نـامـی زهــرا، بــتـاب

شبـیه فـاطمه هستی، وقـار داری تو            چـقـدر پیـش خـدا، اعـتـبار داری تو
کـنـار حوض حـیاط قـدیـم؛ فهـمـیـدم            چـقـدر، ملـتـمـس بـی‌شـمار داری تو

فرشته‌ای و تمام جهان، به زیر پرت            ملیکه‌ای و دو صد، جان نثار داری تو

کویر قم، که بدون وجود تو هیچ است            برای فصل خزان هم، بهار داری تو
گواه میدهد این صحن مملو از مردم            همیشه « زائر دل بی قرار» داری تو
قـبور این فـقهـا حـاکی است ای بانو            تمام دور حـریمت، حصار داری تو
همیشه و همه جا سربـلند و مغرورم            برای هـمچـو مـنی افـتخـار داری تو
همیشه در حرمت جمله‌ای به لب دارم:            شبـیـه فـاطـمه... اما مـزار داری تو

صدا صدای تپش های قلب باران است            و یـا که زمـزمـۀ قـاریـان قـرآن است
ستاره‌ها همه جـمعـند، دور منزلِ نور            به پشت خانۀ خورشید، راه بندان است

فضای خانۀ موسی پُر است از یاس و            دوباره ذکر لبش نام “فاطمه جان” است
برای دخـتر خود “ان یکـاد” می‌خواند            لبش بخندد و چشمش ز شوق گریان است
خـدا دوبـاره به آل رسول، کـوثـر داد            و برکتی که خـدا می‌دهد فراوان است

بگویم از برکاتی که داشت مقدم عشق
دمم چه گرم گرفته وَ باز هم دم عشق

سلام خواهر خورشیدِ این دیار، سلام            سلام حضرت گل حضرت بهار، سلام
به مـحـضـر مـلکـوتی مـقـدم تو درود            به ساحتت که شدی فاطمی تبار، سلام
تو آمدی و به خاک کـویر، گـل روئید            به مقـدم تو فـرستاده شـوره زار، سلام
فـضای خـانۀ قـلـبـم دوباره روشن شد            تپش تپش به تو داده ست، بی‌قرار، سلام
منِ غلام کجا و سلام، بر تو کجا…؟!            شما قبول کن ای صاحب اختیار، سلام!

به خاک پای تو هرگز نمی‌رسم؛ هیهات
ولی به گردِ غـبارت هزارها صلوات

تـو شـاه زاده‌ای و مـن غـلام زادۀ تـو            تویی مـلـیکه و من هم گـدای سـادۀ تو
به دودمـان گـداهـای دودمـانِ شـما…            هـمـیـشه خـیـر رسـیـده ز خـانوادۀ تو
همیشه فوق تصور به من کَـرَم کردی            رسیده روزی‌ام از لطف فوق العادۀ تو
هر آنچه مصلحت توست حکم تقدیرم            به جـز صلاح، نبـاشد به هـر ارادۀ تو
دوباره تذکـره‌ام را بگـیر و امضا کن            که بـاز، راهِ من افـتـد مـیـان جـادۀ تو

بـیـا مـرا حـرمـی و مـسـافـر قــم کـن
اگر صلاح من این است، در حرم گم کن

دلم دو دل شده امشب به راهِ قم، مشهد            که ماه، ماه جنون است، ماهِ قم، مشهد
همیشه چشم امیدم به دست‌های شماست            و زنـدگـی بـکـنـم در پـنـاهِ قـم، مشهـد
کـبـوتـران شـمـا هـم سـپـیـد رویــانـند            منـم کلاغ شما … رو سـیاهِ قـم، مشهد
به لطف حضرتتان است اگر دلم قرص است            که هست بر منِ عاشق، نگاهِ قم، مشهد
دلم اسیر مسیـر تو و رضاست، فـقـط            و پرسه گاه من است ایستگاهِ قـم، مشهد

هـمـیـشـه زائـر راه قــم و خــراسـانـم
و شـکـر می‌کـنـم از اینکه اهل ایـرانم

تو کیستی؟ سلالۀ زهـرای اطهـری            معـصومه‌ای، کریـمۀ آل پـیـمـبـری

مـمـدوحـۀ ائـمّـه و مـحـبـوبـۀ خــدا            احمد خصایل استی و صدّیقه منظری

باب الـکـرم سـلالـۀ باب الحـوائجی            امّ العـفاف دختر موسی بن جعـفری

امـروز قـلـبـۀ دل خـوبان روزگـار            فردا همان شـفـیعۀ فردای محـشری

تو سـوّمـیـن مـلـیکۀ اسلام فـاطـمـه            آئیـنه دار زینب و زهـرای اطهـری

یک مام تو خـدیجه دگر مام فـاطمه            پاکیزه تر ز مریم و حـوّا و هاجری

بر نُه سپهرِ عصمت و تقوی ستاره‌ای            در هفت بحر نور فروزندۀ گوهری

هم چار نجل پاک رضا را تو گوهری            هم هشتمین ولیّ خدا را تو خواهری

مصباح علم و دانش و توحید و معرفت            مصداق هل اتی ثمر نور و کوثری

عمر کم تو خاطرۀ عمر فاطمه است            یـادآور مـقـاومت و صـبـر مـادری

گـویند باز می‌شود از قـم در بهشت            تو خود بهشت قـرب خداوند اکبری

مادر نگشته، بانوی خلق دو عالمی            شوهر نکرده، مادر آغاز و آخـری

بانو ولی چه بانـو، بانوی نُه سپهـر            دختر ولی چه دختر، اسلام پروری

بـر هـشت آفـتـاب ولایت سـتـاره‌ای            در نُه سپهـر نـور مه نـور گـستری

پیراهن تو عصمت، تقوی ست چادرت            زهـد مجـسـمّی و عـفـاف مصوّری

در بحـر بی کرانۀ ایـمان دُرِ کـمال            در آسمان زهـد فـروزنـده اخـتـری

باب الـمـراد دخـتـر باب الحـوایجی            اخـت الوقـار دخت بـتـول مطهـری

زهرا بهشتِ روح لطیفِ محمّد است            اولاد او همه شجـر نـور و تو بری

گویند سایۀ حرمت بر سر قـم است            قم را نه، بلکه مُلک جهان را تو محوری

زانو زنند خیل فقیهان به محضرت            آری تو شهر فقه و احادیث را دری

روزی اگر به خطبه گشایی زبان خویش            باور کنند خلق که در نطق حیدری

اسلام را به منطق گرمت مـروّجی            توحید را به نیروی علمت بیانگری

عـطر تو بر مشام محـمّـد اگر رسد            با خنده بوسدت که بهشت مکـرّری

از نخل های سبز فـدک می‌رسد ندا            این باغ از آن توست که زهرای دیگری

میثم، اگر ثنای تو گوید محال نیست            زیرا تو در قصیده سراییش رهبری

دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را             إذن پـریدن می‌دهـی طـاووس‌ها را

وا می‌كنی سمت كـویـرِ این حوالی             با لطف پـاكـت پـای اقـیانـوس‌ها را

«امید» دارویی‌ست در دارالشفایت             كه با سخاوت می‌دهی مأیوس‌ها را

با آن دم قدسی خود شب‌های جمعه             رونق بده «یا نور و یا قدّوس»‌ها را

هر شب به یاد غـربت شهـر مدیـنه             روشن كنیم اینجا همه فانـوس‌ها را

ای آبــروی آب‌هـای ایـن حــوالــی

سمت شما باز است این دستان خالی

وقتی كه من از ماه می‌گیرم سراغت             می‌آورد دل را مـیان كـوچه باغـت

هفت آسمان، صدها ستاره می‌شمارد             هر شب به پای درس‌های چلچراغت

تو آیـه‌هـای سـورهٔ نـوری، چگـونه             پیدا كنم من راه خود را بی‌چراغت؟

این لاله‌هایی كه به دامـانت نشـسته             تفسیر خوبی می‌شود از درد و داغت

انگار... نه من حـتم دارم در بهشتم             آن لحظه‌ای كه می‌نشینم در رواقت

ما لایق صحـن و سرای تو نبـودیم

هـمـسـایهٔ خـوبـی برای تو نـبـودیـم

تو مهـر زهـرا را میان سینه داری             مهری كه با آن اُلفـتی دیرینه داری

از بس كه آه زائـرانت را خـریـدی             ایـوان زیـبـایی پُـر از آئـیـنـه داری

هر صبح جـمعه مـیزبان نـدبه‌هایی             این است آن عهدی كه با آدینه داری

تو از مدینه، كربلا، شام و خراسان             غـم‌های بی‌اندازه‌ای در سینه داری

از نسل كـوثر، معـنی خیر كـثـیری             با عشق،‌ خویشاوندی دیـرینه داری

فرسنگ‌ها راه است از ما تا صفایت

قربان آن صحن و سرای باصفایت

از ابـتـدا هم بود مـشهـد، مقـصد تو             پُـل می‌زنم تا مقصدت از مشهـد تو

عطر گل یاس از ضریحت می‌تراود             این مرقد زهـراست یا كه مرقـد تو

عشق تو دریا را به ساحل می‌كشاند             ماه آبرو می‌گـیرد از جزر و مد تو

خـورشـیـد دارد آرزو‌هـایی طـلایی             وقـتـی كـه می‌آیـد كـنـار گـنـبـد تـو

من شاعرت هستم ولی مثل هـمیشه             شعـری ندارم تا كه باشد در حـد تو

من می‌نویسم بر روی سنگ مزارم

بانـو! هـمیـشه بوده از تو اعـتـبارم

عـالـم حـریم حـرمت آل پـیـمـبر است            کلِّ فـلک هـمان فـدک آل کـوثـر است

چیزی ندارد این دو جهان غیر فاطمه            دنیا چو گوی، در کفِ دستان حیدر است

ما غـیرِ خـیرِ فـاطـمه خـیری ندیـده‌ایم            هر نعمتی که هست سرِ خوان مادر است

آری به حـرمـت حـرم ثـامـن الحـجـج            ایران حریم حضرت موسی بن جعفر است

اصلاً قسم به حضرت معصومه و رضا            این مملکت هدیّۀ زهـرای اطهـر است

مکه، مدینه، سامره، کرب‌و‌بلا، نجف            تا کـاظمین یکـسره با قـم بـرابر است

بالاترین زمان که پس از روز مادر است            معصومه شاهد است، همین روز دختر است

آمد چه دخـتری که چو زینب کند قیام            جان برادر است و رضا جان خواهر است

از مشهـدِ شَهَـنـشَه و شیـرازِ شاچـراغ            تا قم حریم این دو سه خواهر برادر است

شوق زیـارت و حـرم و آب و دانـه‌ام
یـعـنی که مـن کـبـوتـر این آسـتـانـه‌ام

ای مـرقـد تو قـبـلـۀ عـالـم تو را سلام            ای امـتـدادِ سـورۀ مـریـم تـو را سـلام

ای جانشین زینب و زهرا به حلم و صبر            جام طهور کوثـر و زمـزم تو را سلام

ای پــارۀ تـنِ هــمــۀ آل مــصـطــفــی            وی بـضـعـۀ نـبـیِّ مـکـرّم تو را سلام

ای بـارگـاه قــدسـیِ تـو آشـیـانـه‌ای…            بر بهـتـرین سـلالـۀ خـاتـم تو را سلام

آئـیـنـه دارِ مـعـرفـة الـفـاطـمـه تـویـی            ای رازدارِ خـلـقـتِ آدم تــو را ســلام

بـایـد تـو را عـقـیـلـۀ دوّم صـدا کـنـیـم            عِلم لـدُن تُو راست مسلّـم، تو را سلام

یک نَخ ز چادر تو همان حبل محکم است            ای بر عفاف، رشتۀ محکم تو را سلام

نیکان تو را مـلـیـکۀ اسلام خـوانده‌اند            ای وصف تو ز نَیّرِ أعظم تو را سلام

شـد بـارگـاهِ قُــدسـیِ تـو کـلـبـۀ مَـلَـک            آید ز هـر فـرشـتـه دمـادم تو را سلام

عشق رضا و شوق حریمت، دو بالِ عشق
با این دو بال، نیست در عالم زوالِ عشق

ما را اگـر به کـشـور تـو بـار داده‌انـد            یـعـنـی به مـا خـزائـنِ أسـرار داده‌انـد

بعد از ولای فـاطمه و زینب و حسین            بر زینبِ رضاست که این کار داده‌اند

تو خـود نـشـانِ سـلـسـلـۀ این أمـانـتـی            یـعـنـی تــو را ولایتِ أبــرار داده‌انــد

وقـتی حدیث می کـنی از جـدِّ اکـرمت            بـر تـو کـلامِ فــاطـمـه انـگـار داده‌انـد

موسی سِرِشتی و گُلِ موسی بن جعفری            دین را نمک به کـام تو بـسیار داده‌اند

هستی فـقـیه و مجـتهده در عـلومِ دهـر            بـر تـو عـجـیب بـیـنـشِ بـیـدار داده‌اند

پا جـای پـای حجّـتِ سـرمـد گـذاشـتی            با تـو به مـا بـشـارت و إنـذار داده‌انـد

طـی کـرده‌ای چه ناب مسـیـرِ امام را            زیـبـات، نـامِ قــافـلــه ســالار داده‌انــد

میخـواستی که زائر کوی رضا شوی            بعد از عـروج، رخصت دیدار داده‌اند

حـالا دفـاع از حَـرمت تا هنوز هست
صحن و رواق محترمت تا هنوز هست

تو در تـمـام مُـلک و مَـلک تا نداشتی            آنگـونه خِـلـقـتی که تو هـمـتا نداشـتی

روحِ مجـرّدِ تو همان نـور فاطمه ست            نوری که جز به صُلبِ علی جا نداشتی

وقتی شدی تو خانه بدوشِ امام خویش            جـز انـفـجــارِ نــور تـمــنّــا نـداشـتـی

در مقطعی که نهضتِ تو انقلاب کرد            غـیر از خـدا تو هـیچ کسی را نداشتی

روح خدا به مکتب تو رُشد کرده است            غـیـر کـلامِ حـق، یَـدِ بَـیـضـا نـداشـتی

در نو جـوانی اَت به فِـقاهت رسیـده‌ای            در پُـرسـشی نـبـود، که فـتـوا نداشـتی

شد حوزه‌های عـلـمیه از عِـلم تو عـلَم            ای عـالـمـه که عِـلـم ز دنـیـا نـداشـتی

شأن و مقامِ شامخِ تو همچو زینب است            با آنکه عـمـرِ زیـنب کـبـری نـداشـتی

آنچه مصائب است چشیدی ولی یقـین            بـر نـیـزه رأس زادۀ زهــرا نـداشـتـی

از ساوه تا به قـم به شما مرحبا رسید
از کوفه تا به شام به زینب جـفا رسید

اگر چه درد؛ اگر چه هزار غم داریم            کنارِ حضرتِ معصومه ما چه کم داریم

کنارِ دخترِ باران و خواهـرِ خورشید            بهشت حرفِ کمی هست تا حرم داریم

به ذکرِ شاهِ خـراسان گـرفـته‌ایم دم و            به لطفِ حضرتِ معصومه بازدم داریم

مـدافـعـانِ حـریـمِ کـریـمـۀ عـشـقـیــم            همیشه چشم بر این سفـرۀ کرم داریم

محرّم و صفـر و فـاطمیه و رمضان            چقدر عشق که یکجا کـنارِ هم داریم

سـیـاه پـوش، بـرایِ بـقـیـعِ ویـرانـیـم            عـلـم به دوش به یـادِ غمِ عـلـمـداریم

برایِ آنکـه ببـوسـیـم دستِ بـاران را            چه اشتیاقِ عجیبی که در حرم داریم

ای چـشـمه‌های نـور تو روشنگـر دلم            ای دسـت آســمـانـی تـو بـر سـر دلــم
راز دلــم، نـــیــاز دلــم، بـــاور دلـــم            سوی تو دست‌ و‌ پـا زده بال و پـر دلـم

ای حضرت کریمه! تو را می‌زنم صدا
من آشـنـای دردم و تو خـواهـر رضا

ای نـور بـارگـاه تو تـابـیـده بر فـلـک            جـارو زنانِ صحن تو بال و پر ملک
گر با مدینه هست تو را صحن مشترک            اِنّـی اَنـا الـغَـریبُ بِـهَـمّـی اَتـیـتُ لَـک
راهم دِه! ای سپیده که در ظلـمتم گمم
اذنم دِه! ای بهـشت، که من زائـر قـمم

مهمان‌نواز عترتی و خانه‌ات دل است            معصومه‌ای و ماه حجاب تو کامل است
روز حـساب سایهٔ امن تو ساحل است            با این حساب، عشق تو حلال مشکل است
پس خوش به حال قم که تویی نبض سینه‌اش
حج فـقـیر، مشهـد و قـم هم مـدیـنـه‌اش

ای خوب! بی‌تو حال و هوای دلم بد است            شوقم به بارگاه تو ای ماه! بی‌حد است
خورشید اگرچه زائر بی‌تاب مشهد است            بین طلوع و، چشم تو در رفت و آمد است
اینجا که آسـمان برد از چـشمهٔ تو آب
گنبد طلـوع کرده مگر پیش از آفـتاب

ای آسـمــان رواق نـواهــای یـا ربـت            وی ماهـتـاب دانـهٔ تـسـبـیح هـر شبت
نـم‌نـم گرفـتـه ابر مـفـاتـیـحـی از لـبت            تـازه رسـیـده‌ایـم بـه آغــاز مـطـلـبـت
هرچه قـلم زدیم و نوشتـیم و ساخـتـیم
در بُـعـدِ ناشـنـاخـته‌ات پـر گـداخـتـیـم

نامت بلند! چون که رضا را تو خواهری            یا حَـبَّـذا! که دختر موسی بن جعـفری
دریای منشعب شده از حوض کوثری            من را به خود می‌آری و از هوش می‌بری
خـاکم ولی به شوق تو تا اوج می‌پـرم
وقـتی در آستـان تـو هـستـم، کـبـوتـرم

ای دُرّ یمِ عصمت یا حضرت معصومه           ای فـاطمۀ عـترت یا حضرت معصومه

ای خاک رهت جنّت یا حضرت معصومه           ای سایۀ تو عـفّـت یا حضرت معصومه

قم از تو یم رحمت یا حضرت معصومه

محتاج دمت حکمت یا حضرت معصومه

تـو در حـرم مـوسـی، انـسیّـۀ حـورایـی           انـسـیّـۀ حـورایـی، مـحـبـوبـۀ یـکـتـایـی

مـحـبـوبـۀ یـکـتـایی، مـمـدوحۀ طاهـایی           مـمـدوحـۀ طـاهـایـی، ریـحـانـۀ بـابـایـی

ریـحـانـۀ بــابــایـی، آئـیــنــۀ زهــرایــی

در صورت و در سیرت یا حضرت معصومه

تنها نه محـیط قـم، ایـران به تو می‌نـازد           عصمت به تو می‌نازد، ایمان به تو می‌نازد

عترت به تو می‌نازد، قرآن به تو می‌نازد           تفسیر و اصول و دین، عرفان به تو می‌نازد

جنّ و ملک و حور و انسان به تو می‌نازد

بانـوی همه خلقـت یا حضرت معصومه

شمس و قمر و النجم، جنّ و ملک و انسان           جنّ و ملک و رضوان، حور و پری و غلمان

هم حوری و هم غلمان هم مالک و هم رضوان           هم عالم و هم حاکم هم بنده و هم سلطان

دارند به تو چشمِ، لطف و کرم و احسان

گیرند ز تو حاجت یا حضرت معصومه

نبوَد عجب ای بانو شاهی به گدا بخشی           وز گرد حـریم خود بر روح شفا بخشی

بر روح، شفا بخشی بر سینه صفا بخشی           حاجات خلایق را از لطف و عطا بخشی

بر خلق زمین بخشی بر اهل سما بخشی

داری زحق این قدرت یا حضرت معصومه

ای کـعــبـۀ اهـل دل، ایــوان طــلای تـو           ای سرمۀ حور العـین خاک کف پای تو

قـم نه هـمـۀ عـالـم، مـرهـون عـطای تو           فـیـضیّـه بُـود دائـم، در ظـلّ هـمـای تـو

گردد درِ جنّت باز از صحن و سرای تو

یک بذل تو صد جنّت یا حضرت معصومه

ای بـانـوی نُه افـلاک، ای مـادر اهل قم           ای خـاک حـریـم تو، تـاج سـر اهـل قـم

ای کـوثـر فـیض تو، در ساغـر اهـل قـم           آیـد ز نـسیـمـت جان، در پـیکـر اهـل قـم

گـلـدسـتۀ صحـنـینت روشن گـر اهـل قـم

ای قـم حـرم امنت یا حضرت معصومه

آنانکه به شهـر قـم، بر عـرض ادب آیند           آنانکه به پـای جان رو سوی تو بنـمایند

در صحن تو روگردان از جنّت اعلایند           هر گام که ای بانـو در صحن تو پیمایند

هـر زائـر قـبـر تو، هم زائـر زهـرایـنـد

نـازند بدین رتـبت یا حضرت معصومه

ای دسته گـل زهـرا ریحـانۀ اهـل الـبیت           ریحـانـۀ اهـل الـبیت، دُردانـۀ اهـل البیت

زوّار حــریـم تـو، پــروانــۀ اهـل الـبیت           قـبـر تو بوُد کعـبه، در خـانۀ اهـل الـبیت

قـم گـشته زفیض تو کـاشانۀ اهـل الـبیت

نازند به تو عترت یا حضرت معصومه

ای چشم رضا دیده در حُسن تو زهرا را           هم صورت زهرا را هم زینب کبری را

خـاک حـرمت دارد، اعجـاز مـسیـحا را           دل می‌بری از رفعت صد مریم عذرا را

مـعـصومـه‌ای ای بـانـو ذرّیـۀ طـاهـا را

ای فاطمه در فطرت یا حضرت معصومه

تو جان سجود استی تو روح قـیام استی           مـوسـای محـمّـد را، تـورات تـمام استی

دخت صلوات استی، فـرزند سلام استی           فـخــریّــۀ اجــداد و آبـاء عـظــام اسـتـی

الحق که یکی مـریم از هفـت امام استی

ای فاطمه را زینت یا حضرت معصومه

تو پاکی و معصومه، من عبد گـنه کارم           تو بحر کـرم داری من دست تهـی دارم

سرمایۀ من تنها اشکی است که می‌بارم           گر اهـل بهشت استم، گر مستحـق نـارم

هم بـندۀ این کـویم هم «میـثم» این دارم

ممنونم از این منّت یا حضرت معصومه